“Artık beni kimse kısıtlayamaz”

“Yalnızca bir anı ve o anki hislerimi çok net bir şekilde hatırlıyorum: Babamın omuzlarındaydım. 1989 yılında şehir merkezinde Pazartesi Protestoları’nın yapıldığı yere çok uzak olmayan bir noktadaydık. Babam ayakkabı almak istiyordu. Bir adam ona yaklaştı ve burada ne yaptığını sordu. Hatırladığım kadarıyla bir arbede oldu ve adam elindeki değnekle babamın karın boşluğuna vurdu. Hala onun omuzlarında olan ben çok korkmuştum. Geçtiğimiz günlerde onunla bu konudan söz ettik. Babam o adamın bir polis olduğunu ve kendisinin onunla dalga geçtiğini, zira bir şeyden emin olduğunu anlattı: Ben yalnızca ayakkabı alıyorum, hiçbir kuralı ihlal etmedim, dedi. Ama anlaşılan bu polisin ona üstelik benim gözümün önünde saldırması için yetmişti.

25 yıl sonra bugün Batılı mı Doğulu mu olduğum üzerine artık hiç kafa yormuyorum. Ama ailem için durum farklı. Özellikle de 78 yaşındaki babam hala geçmişte yaşıyor. Onun için bugün bile en dayanılmaz olan şey, hayatının büyük bölümünde seyahat etmesine izin verilmemiş olması. Sırf Batı’da akrabaları olduğu için Rusya’ya bile gidememiş. Bu onu derinden etkileyen varoluş düzeyinde bir kısıtlamaydı. Ben istediğim yere gidebileceğimi, kimsenin beni kısıtlayamayacağını biliyorum. Ama bunu tam anlamıyla algılayabiliyor muyum ondan emin değilim. Diğer türlüsünü bilmiyorum ki. Bildiğim, bir zamanlar insanları kimi zaman acımasızca ezebilen ve bütün yaşamlarını mahvedebilen bir sitemin var olduğu ve artık bu sistemin olmadığı. Evet, şimdi de yeni sorunlar var. Ama her şeye rağmen belki de bu sistemin artık tarihe gömülmüş olması benim sahip olduğum en büyük şans.”

Sophie Hellriegel 1987 yılında Leipzig’de doğdu. Kısa süre önce Halle Saale’deki Martin Luther Üniversitesi’ndeki Alman dili ve edebiyatı, etnoloji ve medya ve iletişim bilimleri alanlarındaki öğrenimini tamamladı. Eşi ve oğluyla birlikte Leipzig’te yaşıyor.

Metinleştiren: Matthias Jügler

© www.deutschland.de