Alman şişe kapağı sanatı

Ödüllü soru: Almanya’da taç kapaklı bir şişeyi nasıl açarsınız? Kesin olan şu: Bir şişe açacağı ile değil. Bu ancak cırtcırtlı sandaletlerle tenis çorabı giymek kadar havalı bir şey olurdu. Hayır, susamış Almanlar fazlasını istiyor. Onlar sahne, aksiyon ve alkış istiyor. Çakmakla yapılan iyi bilinen eski taktik mi? Anaokulu düzeyi! Anahtarlıkla, katlanır metreyle ya da (çizik içinde) bir akıllı telefonla açmak da sadece yorgun gülümsemelere yol açıyor.

Etkileyici olmak isteyenlerin adrenalin salgılaması lazım: Şişe kapağı dişlerle, ayaklarla, saçlarla ya da göz çukurlarıyla şişenin boğazından kolayca çıkarılır. “Göze göz, dişe diş” adeta. 

Bir de ritüelleri sihirbazlık şovu ile çadır kampı arasında gidip gelen ayakkabı bağcığı açma mistik okulu var. 

Şişeyi çılgın gibi sallamak, şişe kapağına hipnotize edici bir bakış atmak ya da bir askeri komut vermek (“açıl!”) pek de başarılı değil. 

En iyisi açarken şişe kapağını roket gibi havaya fırlatmak. Ayrıca işin ustaları doğru sese de değer veriyor: Tıslama olmazsa olmaz, plop sesi ise doğaçlama. 

Peki tüm bunlar ne için? Eh. Bu herhalde “parmaklarla ıslık çalmak”, “sigara dumanıyla halka üflemek”, “on metre yüksekten tramplenden atlamak” ya da “bira altlıklarıyla jonglörlük yapmak” ile aynı sınıfta – işte insan daha havalı olmak istiyor.

Peki ya şişe kapakları? Onlar doğrudan çöpe gitmiyor tabii. Kapakları çiçek motifleriyle boyayabilir, tuvale yapıştırabilir, tarz sahibi rüzgar çanları yapabilir ya da kot ceketinizi bunlarla dekore edebilirsiniz. 

Başkaları ise büyük bir hassasiyet ve olağanüstü bir dürtüyle sağa sola fırlatıyor – tercihen bira bardaklarına, sokak levhalarına ya da etraftakilerin bam teline basıyor. Baş parmak ve işaret parmağıyla gerçek bir ustalık. 

Şişe kapaklarını biriktirmek de bir seçenek. Hatta bazıları her parça için not bile düşüyor: “Ha, bu mu? Freiburg, 2006, babamla tanıştığımda ve ona bir şişeyi dişlerinle nasıl açacağını gösterdiğimde – efsane!“