Niemieckie legendy: o bohaterach, smokach i fletach

Niemieckie legendy wywodzą się z zamierzchłych czasów pełnych zamków, mistycznych postaci i ciemnych lasów. Pojawiające się w nich motywy można obecnie znaleźć w: operach, filmach, powieściach fantasy, komiksach i  grach komputerowych. Tutaj kilka przykładów najbardziej znanych legend:

Smocza krew i pakt z diabłem

Saga o Nibelungach, w Pieśni o Nibelungach została napisana ok. 1200 r. Opowiada historię Zygfryda, który uśmiercił smoka i kąpał się w jego krwi. Ta osobliwa forma pielęgnacji ciała sprawiła, że był nie do zranienia. Jedyne wrażliwe miejsce pozostało na plecach, ponieważ podczas kąpieli spadł na nie liść lipy i zakrył skórę – w tym miejscu magiczna krew smoka nie mogła go więc ochronić.

Saga o Nibelungach to wspaniały i burzliwy dramat – pełen bohaterskich czynów, miłości i zdrad. W XIX wieku Ryszard Wagner przeniósł tę historię do opery pod postacią cyklu „Pierścień Nibelunga,” który – do dziś – wystawiany jest na scenach z całego świata. Po monumentalnej ekranizacji Fritza Langa z 1924 roku powstało wiele adaptacji.

„Faust” to kolejny niemiecki utwór, który cieszy się niesłabnącym zainteresowaniem. Pewien uczony zapragnął wiedzieć i doświadczać więcej niż zwykły człowiek – oddał więc diabłu swoją duszę. Ta legenda o pakcie z diabłem pojawiła się już w jednej z książek ludowych z 1587 r. Johann Wolfgang von Goethe podjął ten temat i pracował nad nim przez dziesięciolecia; „Faust. Tragedii część pierwsza” ukazała się w 1808 r. – i stała się klasykiem literatury światowej.

Dzieci, rafy i pewien błazen

Szczurołap z Hameln może mieć historyczne pochodzenie. Jedna z inskrypcji z 1284 r. zwraca uwagę na pewnego mężczyznę, który miał wyprowadzić w nieznane 130 dzieci z terenów dzisiejszego dolnosaksońskiego miasta Hameln. W legendzie flecista wyzwala miasto od plagi dżumy. Ze względu na brak zapłaty za wykonaną pracę, w akcie zemsty zwabił dzieci melodią. Prawdziwa historia z dreszczykiem – oraz morałem, że lepiej dotrzymywać danych obietnic. 

Heinrich Heine napisał swój wiersz „Die Lore-Ley“ w 1824 r. Opowiada on o urzekającej postaci kobiecej, która siedzi na skale nad Renem. Jej piękny śpiew rozprasza uwagę żeglarzy do tego stopnia, że wpadają w niebezpieczeństwo. Motyw sił natury i romantycznego uwodzenia można znaleźć już w przypadku syren w „Odysei” Homera. 

W końcu Dyl Sowizdrzał – najsłynniejszy błazen niemieckiego przekazu. W 1510 r. w Strasburgu ukazała się książka ludowa z historyjką o wędrownym szelmie, który traktuje polecenia w sposób dosłowny, co prowadzi do nieporozumień i, tym samym, do ośmieszenia rzemieślników, księży, radnych i książąt. Historie zostały przetłumaczone na wiele języków i czynią Dyla jedną z największych postaci-błaznów na świecie.